Resulullah (s.a.v) ile Hz. Ebubekir es-Sıddık (r.a) oturuyorlardı. Ebu Bekir'in üzerinde eski bir elbise vardı. Öyle ki elbisenin uçlarını göğsünün üstünde ağaç çöpleriyle birbirine tutuşturmuştu.
Bu esnada Cebrail (a.s) geldi. Hz. Peygamber'e Allah Teala'nın selamını bildirdi ve:
"-Ya Rasulallah! Ebu Bekir'in bu hali nedir? Eski bir elbise giymiş, uçlarını da ağaç çöpleriyle tutturmuş!" dedi.
Fahri Kainat Efendimiz (s.a.v):
"-Ey Cibril, o malını fetihten önce Allah'ın dini uğruna harcadı, onun için bu haldedir."
buyurdu.
Bunun üzerine Cebrail (a.s):
"-Ona Allah Teala'nın selamını bildir. De ki: Rabbin sana soruyor, "Şu fakr u zaruret içinde bulunman sebebiyle Ben'den razı mısın yoksa bana kırgın mısın?"
Allah Rasulü, dostu Ebu Bekir'e dönerek:
"-Ey Ebu Bekir, işte Cibril burada, sana Allah Teala'dan selam getirdi. Yüce Rabbimiz buyuruyor ki,
"Şu fakr u zaruret içinde bulunman sebebiyle Ben'den razı mısın,yoksa bana kırgın mısın?"
Ebu Bekir (r.a), Cenab-ı Hakk'ın bu lutfu karşısında sevincinden ne yapacağını bilemedi. Dili tutuldu. Bir müddet ağladı, ağladı... Sonra da:
"-Rabbime mi kızacakmışım? Ben Rabbimden razıyım, ben Rabbimden razıyım, ben Rabbimden razıyım." dedi.
(Suyuti, Tarihu'l Hulefa, s.39; Ebu Nuaym, Hilye, VII, 105; İbnü'l Cevzi, Sıfatü's-safve,I,249-250)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder